Gelirken Ne Getirilir Ki, Giderken Ne Götürülür!

Aldığım nefes zor yetiyor ciğerlerime. Gecenin karanlığından daha derin bir şafak güneşindeyim ve bir gölgem dahi yok. Zincirli bileklerimle kavradığım kalemim, gözyaşı renginde izler bırakıyor gökyüzüne. Çünkü yeni bir güneş çizmek niyetindeyim, halbuki kendime yetecek kadar bile ışığım yok… Derdinin dermanı bende değil! Bir kısa an süresince demlenir varlığım, en fazla teğet geçerim hayatına bu yüzden işte. Yalan olsam yalan değilim, lakin kendimden dahi gizlenmiş kendi hakikatlerim. Beni ne sor, ne de ben kendimi hayal edeyim. Bulutlu bir gece yarısı vakti ayın önünden geçmeliyim. Ki aydınlanabileyim! Deniz kokusu duymalıyım arada, mehtaba bulanmalı sularım içebilmem için. Gemilerimi batırdım yüzmeyi öğrenebilmem için. Seher vaktine kalmış akşam yıldızıyım; zamanım geçmiş benim. Dinlediğimi söylerim ama sadece kendimi dinlerim. Bir avuç dolusu mutluluk uğruna hüznümle, hüsranımla eğleşirim. Erimeyen karlar ülkesine varıncaya kadar umut ve telaştan döşenmiş uzun bir yol var hayal ettiğim. Sonuna varınca belki tükenirim, ama ya tükenmezse ümidim! Ya yorgunluktan ya da yaşlılıktan titrer dizlerim, tökezler düşerim. Yarım yamalak hatıralarla dolmuş olursa belleğim; peki ya kırılmış hayallerim; tutmaz olursa ellerim; riyaya batarsa sözlerim! Kaybettiğim yerde bulamazsam kendimi; en başa asla dönemeyebilirim! Kapılar kapanmadan evvel vuslata yetişemeyebilirim! Gülüp geçiyor olsam da akıp gidiyor zaman! Üstümü yosunlarla örtmek geliyor içimden. Uykum yok! Yalnızca rüya görebilmek için uyurum ben! Lakin hayat anca prangalarla zaptedebiliyorken hayalleri, el üstünde tutuyorken kin bağlamış kapkara yürekleri ve zaman umarsız bir hayduttan başka bir şey değilken; en derin uykunun hoş ve tatlı saadetini anıveriyor insan bazen. Yorganlara veda! Halbuki ölüm dediğin tek bir kez duyabileceğin en meçhul seda! Gökyüzünün bağrına yaslıyorum kendimi; çok şey kazandım belki ama kaybettim son cengimi. Pes mi dedim; hayır! Ümidimi kaybetsemde, kaybetmedin dengemi…